Poczta Balonowa z okazji 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę
W czasach I wojny światowej z oblężonym Przemyślem, komunikacja odbywała się dzięki samolotom, oraz poczcie balonowej.
Znamy laureatkę tegorocznego stypendium twórczego Prezydenta Miasta Przemyśla!
19 października br. Prezydent Miasta Przemyśla Robert Choma w obecności Janusza Łukasiewicza, Naczelnika Wydziału Kultury, Sportu i Turystyki Urzędu Miejskiego w Przemyślu wręczył stypendium twórcze sopranistce Renacie Johnson – Wojtowicz.
- Po wnikliwej analizie wszystkich wniosków, które do nas spłynęły, kapituła konkursu postanowiła przyznać tegoroczne Stypendium Twórcze Prezydenta Miasta Przemyśla pani Renacie Johnson – Wojtowicz. Mam nadzieję, że nie przestanie pani mnożyć tych wszystkich talentów, które otrzymała pani od Pana Boga, a płyta, którą zamierza pani wydać, będzie wspaniałym elementem promocyjnym naszego miasta… – powiedział Prezydent Miasta Przemyśla Robert Choma.
12 utworów – arie operowe oraz pieśni, do nagrania których zostanie zaangażowana czterdziestoosobowa Orkiestra Filharmonii Lwowskiej pod dyrekcją Serhiya Khorovetsa. Mowa o albumie przemyślanki, niezwykle pięknej i utalentowanej sopranistki – Renaty Johnson – Wojtowicz, który w dużej mierze powstanie dzięki stypendium twórczemu otrzymanemu dziś z rąk Prezydenta Miasta Przemyśla.
Ów album już niedługo trafi na półki najlepszych sklepów muzycznych w całej Polsce. Z niecierpliwością na niego czekamy, a Pani Renacie życzymy spełnienia wszystkich zawodowych (i prywatnych) marzeń oraz wydania kolejnych wspaniałych płyt!
W hali POSiR trwa 2. edycja Grand Prix Polski „Carpatia Bad”
Dwa dni badmintonowego święta w hali Przemyskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji rozpoczęte!
Ostatnia sesja Rady Miejskiej w Przemyślu VII kadencji
15 października br. w Sali narad Urzędu Miejskiego radni kadencji 2014 – 2018 spotkali się po raz ostatni. W ciągu tych czterech lat członkowie Rady Miejskiej w Przemyślu debatowali na swoich posiedzeniach 63 razy, także ostatnia sesja, choć uroczysta ze względu na swój charakter była poświęcona podejmowaniu decyzji w ważnych sprawach miejskich, m.in. podjęte zostały uchwały dotyczące kolejnego etapu modernizacji „Zielonego Rynku”, zmian w budżecie miasta, czy przystąpienia Gminy Miejskiej Przemyśl do konkursu dla samorządów „HUMAN SMART CITIES.
Zapraszamy do udziału w konkursie "Zasłużony dla Wolontariatu 2018"
Zapraszamy do wzięcia udziału w drugiej edycji konkursu „Zasłużony dla Wolontariatu 2018”.
W cieniu Marszałka Piłsudskiego Mieczysław i Bolesław Ziemiańscy – ojciec i syn.
aut. Jan Krzysztof Mudryk - Wiślicki, „Nasz Przemyśl”, maj 2009 (Nr 56)
Po raz pierwszy ppłk. Bolesława Z. Ziemiańskiego zobaczyłem w 1970 roku. Miałem wówczas 13 lat. Mama ubrała mnie w garnitur i pojechaliśmy na ulicę Szarą 14, aby przekazać jakąś bardzo ważną, rodzinną wiadomość od rodziny z Przemyśla. Nie wiem dlaczego, ale miałem duszę na ramieniu, gdy słyszałem powtarzane mi słowa mojej mamy o Marszałku Piłsudskim i B. Z. Ziemiańskim. Był to wysoki, niezwykle postawny mężczyzna. Wyglądem, swoimi ruchami przypominał postacie z archiwalnych filmów ukazujących przedwojenny Paryż północy, czyli Warszawę. Była w tej sylwetce dystynkcja połączona powolnością ruchów spowodowaną chorobą. W korytarzu paliło się słabe światło. Ziemiański przywitał się z moją mamą i patrząc mi w oczy zapytał : „A Janek nie wejdzie do środka?” . Jego spojrzenie i te sekundy bardzo dobrze zapamiętałem, ponieważ chciałem być obecny przy rozmowie i przypatrzeć się z bliska człowiekowi, który na co dzień był w pobliżu historycznej postaci. Wbrew moim oczekiwaniom mama powiedziała, że obecność syna nie będzie wskazana. Wizyta nasza trwała około 20 minut. Siedziałem na krzesełku w korytarzu i czekałem, kiedy otworzą się drzwi. Tak poznałem szefa osobistej ochrony Józefa Piłsudskiego. Pozostałem na wiele lat z obrazem tego przedwojennego oficera. Twarz jego, w miarę upływu czasu zaczynała się rozmywać. Jednakże, gdy gdziekolwiek pojawiała się postać Komendanta łączyłem ją z przemyska rodziną Ziemiańskich. W żadnym ze znanych mi archiwalnych filmów, na żadnym przedwojennym zdjęciu oraz w niezbyt wielu współczesnych wydaniach albumowych przedstawiających międzywojenne sceny np. z Sulejówka, z życia legionowego, z Belwederu, Zamku nie przedstawiały kapitana Ziemiańskiego, zaś niektóre wmawiały błędnie czytelnikom, że to jest właśnie kpt. Bolesław Ziemiański.
