22 września br. 13 studentów Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu uroczyście zainaugurowało nowy rok akademicki 2017/2018.

Inaugurację nowego Roku Akademickiego w najstarszej uczelni w naszym mieście – w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu rozpoczęła uroczysta msza święta w Kaplicy Seminaryjnej. Nabożeństwu przewodniczył Metropolita Przemyski abp Adam Szal, któremu towarzyszyli abp Józef Michalik i bp Stanisław Jamrozek.

Druga część uroczystości, którą była sesja inauguracyjna, miała miejsce w auli Instytutu Teologicznego Wyższego Seminarium Duchownego.

Po tradycyjnym odśpiewaniu hymnu „Gaude Mater Polonia”, ksiądz Rektor Konrad Dyrda przywitał licznie zebranych gości, wśród których znaleźli się Wicewojewoda Podkarpacki - Piotr Pilch, Przewodnicząca Rady Miasta - Lucyna Podhalicz i Dariusz Łapa - Sekretarz Miasta - reprezentujący w tym dniu Prezydenta Miasta Przemyśla.

Kolejnym, niezwykle istotnym punktem inauguracji było przedstawienie przez wicerektora księdza Marka Machałę sprawozdania z działalności seminarium w roku akademickim 2016/2017. Zaraz po nim, ksiądz Mariusz Woźny wygłosił niezwykle interesujący wykład inauguracyjny, w którym podjął temat roli psychologii w formacji seminaryjnej.

Ważną częścią piątkowej uroczystości była immatrykulacja alumnów pierwszego roku oraz okolicznościowe przemówienie ich przedstawiciela.

W tym roku Indeksy Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu otrzymało 13 nowych kleryków.

Agata Czereba

Kilka słów o historii uczelni…

Wyższe Seminarium Duchowne w Przemyślu zostało erygowane 6 lutego 1687 r. przez biskupa Jana Stanisława Zbąskiego. Już w roku 1688 został wybudowany piętrowy budynek, a nieco później kaplica pod wezwaniem świętego Karola Boromeusza. Budynek ten był w następnych latach kilkakrotnie rozbudowywany. Już w latach 1724-1734 uczynił to bp Aleksander Fredro, a następne rozbudowy miały miejsce w XIX i XX wieku (1843-1848; 1898-1899 i 1910-1912).

Biskup Wacław Hieronim Sierakowski w 1760 r. powołał do życia drugie Seminarium Duchowne w Brzozowie, którego prowadzenie, tak samo jak przemyskiego zostało powie­rzone Księżom Misjonarzom. W 1783 r. oba seminaria zostały skasowane przez władze austriackie. Odtąd klerycy przemyscy przygotowywali się do kapłaństwa w Seminarium Generalnym we Lwowie. Był to czas trudny dla kształcenia duchownych w diecezji przemyskiej. W Seminarium Generalnym księża formowani byli w duchu józefińskim. Władza świecka decydowała nawet o szczegółach działania seminarium.

Dzięki usilnym zabiegom władz kościelnych, w 1792 r. wydano pozwolenie na otwarcie Seminarium Duchownego w Przemyślu. Jednak dopiero w 1819 r. mogło ono faktycznie na nowo zaistnieć. Zostało ono zorganizowane na wzór uniwersyteckich wydziałów teo­lo­gicznych, stąd formacja intelektualna alumnów przebiegała w ramach utworzonego wówczas Instytutu Teologicznego, natomiast formacja wewnętrzna odbywała się w Seminarium Duchownym. Początkowo miejscem studiów było dawne Kolegium Księży Jezuitów. Przez pewien czas, podczas epidemii cholery klerycy mieszkali w klasztorze Ojców Franciszkanów w Przemyślu oraz w klasztorze Ojców Jezuitów w Starej Wsi.

Podczas I wojny światowej – w latach 1914-1915 – seminarium zostało zamknięte i za­mie­nione na szpital wojskowy. Sam budynek seminaryjny został zdewastowany. Rozgrabiono wyposażenie wewnętrzne, zniszczono kaplicę i księgozbiór biblioteczny. Wydarzenia zwią­za­ne z drugą wojną światową wpłynęły na to, że biskup Franciszek Barda przeniósł semi­na­rium do willi „Anatolówka” w Brzozowie. Po zakończeniu działań wojennych i wykonaniu najpotrzebniejszych remontów, seminarium powróciło w 1946 r. do Przemyśla.

Lata powojenne charakteryzowały się m. in. wzrostem powołań kapłańskich w diecezji przemyskiej. Z uwagi na to podjęto pod koniec lat siedemdziesiątych prace adaptacyjne budynku seminaryjnego, a w roku 1984 przystąpiono do budowy nowego gmachu dydaktycznego. Został on poświęcony w 1988 r. przez biskupa Ignacego Tokarczuka w 300. rocznicę erygowania przemyskiego seminarium. (źródło: www.wsd.przemyska.pl)